van - 10 naar plus 25

Wij houden van avontuur tralalie, tralala. In de bus fantaseerde ik over Tangkou. Een prachtig bergdorpje met lieve winkeltjes vult mijn gedachten, helaas wordt dat ruw verstoord als we Tangkou binnen rijden. 1 lange drukke weg met daaraan vele oerlelijke hotels, nutteloze winkeltjes en wat ongezellige restaurantjes is de harde werkelijkheid. Wij hadden ook nog geen hotel geboekt omdat we niet wisten of we konden doorrijden naar Tangkou en indien het in onze beleving een klein berg dorpje was, zou dat ook geen probleem moeten zijn. Volkomen beduusd stappen we uit de bus en gelukkig spreekt een jongen van onze leeftijd ons aan in het Engels (hij zelf is Chinees) en helpt ons via zijn telefoon aan een betaalbaar hotel. We hebben nog nooit zo goedkoop geslapen maar wat een fijne kamers. Omdat Jesper nog wat slap is besluiten we niet meteen de volgende dag, maar de dag erna de bergen in te gaan. De meneer bij de receptie vind dat maar raar, omdat niemand langer dan 1,hooguit 2 nachten in zijn hotel verblijft.
De kosten om de berg op te mogen zijn zo duur dat het niet handig is om meerdere dagen naar boven te gaan, tenzij je in de bergen kan slapen. Alle hotels boven op de berg lijken vol te zitten, maar gelukkig heeft het duurste hotel nog een kamer vrij. Zo ook dat geregeld. Beetje boven ons budget maar achteraf blijkt dat sinterklaas in een gulle bui was. Zaterdag slapen we uit en doen eigenlijk niks. Als we tussen de middag ergens wat willen eten en wat normale boodschappen zoals yoghurt, brood beleg of brood willen kopen, blijkt het plaatsje nog troostelozer te zijn dan we dachten. Tot mijn grote vreugde komen we een KFC tegen. Die zie je hier op elke hoek van de straat, maar dat die zelfs in dit dorp zit is wel een hele grote verrassing.
Zondag staan we vroeg op, proberen een Chinees ontbijt weg te krijgen en nemen de bus naar de ingang van de bergen. Je kan met de kabel baan omhoog maar dat gaan wij niet doen. De entree prijzen zijn heel hoog en de Chinezen niet zo slim dus mijn vertrouwde truc probeer ik weer toe te passen en het werkt. Met mijn ID kaart kan ik als student hier in China door het leven. Helaas werkt het zelfde trucje met Jespers rijbewijs niet. De weg omhoog bestaat uit 6,5 km traptreden. We passeren een aantal mannen die met dozen vol eten, vast gemaakt aan een soort weegschaal zichzelf naar boven zweten. Het is ons onduidelijk waarom hotels niet de lift nemen voor voorraad. Waarschijnlijk zijn de mannetjes goedkoper.

Vanaf het moment dat we in Tangkou zijn, zit de berg in de mist. Heel erg jammer want ons zicht is maar twee meter en daardoor hebben we geen uitzicht en hebben we geen idee hoe hoog we zitten (we weten het wel omdat het op het kaartje staat maar je ervaart het anders). Helaas klaart het de hele dag niet op en stopt het ook niet met regenen. Gelukkig maakt het luxe hotel veel goed en genieten we van de luxe, boven op de berg. Onbeschrijfelijk hoe erg ik kan genieten van een goed bed en een donzen dekbed. Erg eigenlijk want ik geef eigenlijk niet zo om luxe maar dit was wel heel erg lekker. Helaas gaat de wekker om 6 uur en sprint Jesper naar het raam om te kijken of het helder is. Jaaa en tot onze verbazing zien we nu pas dat er nog een deel van het hotel is. Door de dichte mist, was dat niet zichtbaar. Om half 7 staan we boven op de berg naar de zonsopkomst te kijken. Hij is dan wel niet zo indrukwekkend maar alles is gaaf nu we wat kunnen zien.

De hotel eigenaar in Tangkou had ons al gewaarschuwd dat het ging vriezen. Dat heeft het zeker gedaan boven op de berg. Het geeft prachtige foto's nu het helder is, maar het zorgt ook voor enge stukken lopen omdat het zo glad is. Hierdoor gaat er veel energie verloren aan het opletten en voel ik na 3 uur afdalen mijn benen al. Na 6 uur afdalen staan we met trillende benen beneden. Het was allemaal de moeite waard. Het is de meest toeristische berg waar ik op ben geweest, maar ook de mooiste. Bizar hoe de kale rotswanden in contrast staan met het kabbelende beekje en de prachtige bospaden.

Dinsdag nemen we de bus naar Hanghzou. Dit is een alternatief idee want we hadden liever via Guilin naar Haikou gegaan, maar dat kostte zoveel dagen reizen dat we ervoor gekozen hebben om vanaf Hanghzou te vliegen naar Haikou. De twee dagen in Hanghzou zijn super. Leuk knus hostel, goede kamers, midden in het oude centrum. In het oude centrum mag geen verkeer rijden, dus heerlijk rustig. We eten op straat en pakken de fiets om het meer rond te gaan. We sluiten en leuke dag af in de kroeg. Echt een aanrader om heen te gaan. Deze stad voelt wat westerser dan andere chinese steden.

Keurig op tijd stappen wij het hostel uit, lopend naar het treinstation. Vanaf daar zouden om de 30 minuten shuttle bussen naar het vliegveld gaan. Lijkt goed te doen. Tot dat blijkt dat er nergens iets in het Engels staat aangegeven, niemand een woord Engels spreekt en er ook niets op een airport bus lijkt. Ondertussen tikt de tijd door... We kunnen een taxi nemen, maar dat is wel heel duur omdat het nog een uur rijden is vanaf de stad. Ondertussen lopen we totaal verdwaald tussen gebouwen door tot we ineens door iemand in het Engels worden aangesproken. We blijken in een ziekenhuis te zitten en de man is arts. Hij wil ons helpen maar weet ook niet hoe alles precies zit. Het is ondertussen 12 uur en om half 3 gaat het vliegtuig weg. Uiteindelijk komen we bij de bussen en blijkt dat deze verplaatst zijn omdat ze bij het station aan het verbouwen zijn. Vervolgens zitten we nagel bijtend in de bus omdat hij maar niet vertrekt. Om 12:40 u gaat hij dan eindelijk richting vliegveld. Tot onze verbazing staan we om 13 uur al bij de vertrekhal. Wat een geluk. Snel inchecken en een broodje kopen en dan kan de vlucht in een mini vliegtuig eindelijk beginnen. Als we om 18:30 u op hainan landen zijn we beide gaar. Eerst maar trein kaartjes regelen want we moeten nog 2 uur met de trein. Helaas nergens iets te eten te vinden. Kortom om 23 uur komen we in het hostel aan en hebben we op 1 dag de bus, vliegtuig, trein, taxi en de benenwagen gehad. Pfff. De hostel eigenaar is heel aardig en maakt avondeten voor ons klaar.
We zitten heerlijk te genieten van de warmte (eindelijk die winterkleren uit)en een welverdiend verkoelend biertje als Jesper eindelijk toe geeft aan onze discussie van een aantal dagen. Namelijk; we moeten 10 december zo snel mogelijk in Laos komen vanaf hanoi omdat we 22 december weer terug moeten zijn. De goedkope manier is met een nacht bus die er 25 uur over doet en niet echt als positief wordt ervaren en we kunnen hem niet boeken... off nemen we een vlucht naar laos meteen dezelfde dag als we aankomen in Hanoi. Wel erg prijzig. Jesper heeft na wat omkopingtrucs toegegeven aan de vlucht. Wil ik hem gaan boeken, is alles vol. Pff. Gelukkig via de maatschappij zelf nog te boeken en zelfs goedkoper. Totaal kapot ons bedje in.

We worden vroeg wakker omdat er flink verbouwd wordt aan de overkant. Na een heerlijk ontbijt met zelf gebakken ongezoet brood, vertrekken we naar het strand. Heel erg lelijk met toren hoge flats, maar dat maakt niets uit want het is warm en droog. We besluiten een extra nacht te boeken maar helaas kan dat alleen op een dorm en daar heb ik niet zo'n zin in, dus nemen we de dag erna de trein naar Bo'ao. Ook een kust plaatsje maar dan minder toeristisch. Nou dat klopt. Er is zelfs bijna niemand. Het is hier een paar graden kouder dan in Sanya, het regent en het hotel lijkt wel een spookstad. Enorm en er is niemand. Maaaaarrr we hebben wel uitzicht op zee en geen Chinezen die om 8 uur beginnen met verbouwen.

Helaas word ik ziek. Overgeven etc. We dachten dat we al het ziek zijn nu wel achter de rug hadden. Niet dus. Deze dagen op Hainan maar even gebruiken om uit te rusten want 10 december vliegen we eerst naar Hanoi en dan naar Luang Prabang. We hebben grote plannen met jungle tochten, tuben, olifant rijden en de bergen in, dat in 11 dagen. Ben benieuwd.