Nepal met zijn extreme hoogte en diepte punten

De lange dag vliegen wordt beloond met een prachtig guesthouse midden in het oude Thamel. We zijn in Kathmandu. De eigenaar heet ons welkom en begrijpt heel goed dat we dood op zijn dus eerst slapen en morgen komt de rest. De kamer voelt zo luxe na al die vreselijke hotels in Myanmar, heerlijk. We mogen ontbijten wanneer we zelf willen dus slapen we lekker uit. Eindelijk mag er gewinkeld worden vandaag! We hebben een hoop nodig voor de trekking die gepland staat dus het wordt flink lijstje afwerken. Ondertussen zien we Kathmandu een beetje. Thamel bestaat uit vele smalle straatjes met alleen maar winkels en restaurants. De winkels verkopen met name trekking spullen van nep merken. De kwaliteit is niet slecht. Uiteindelijk vinden we wat we nodig hebben, genieten we van een fantastische lunch en wordt het tijd voor de stads wandeling. Het is een bizarre wandeling en het getoeter van alle auto's en scooters doet me denken aan Hanoi. Overal zijn mensen en overal zijn mensen die alleen maar met hun eigen ding bezig zijn. We zien allerlei soorten winkeltjes, van armbanden tot yak haar. De wandeling eindigt bij het grote plein, waar we op de tempel gaan zitten om mensen te kijken. Een Nepaleze vrouw begint in goed Engels tegen me te praten. Het is maar goed dat ze wat zegt want toen ik naast haar kwam zitten moest ze alleen maar heel erg lachen. Daar werd ik heel ongemakkelijk van. Wat blijkt.... Ze vindt mijn witte huid zo mooi. We praten over Nederland maar ook over Nepal. Ze is een paar weken geleden getrouwd met een man die ze nog nooit had ontmoet. Ze is Engels docent en haar man studeert Japans. Ze is in Kathmandu voor een weekendje weg, samen met nog een koppel dat ook net getrouwd is. De dames hebben een rode stip op hun hoofd tegen de haargrens aan, wat aantoont dat ze getrouwd zijn, net als de armband die ze altijd dragen. Ik verbaas me over het uithuwelijken maar ik verbaas me helemaal over hoe jong ze nog eruit zien. Interessant gesprek op een bijzondere locatie. In de avond gaan we eten bij OR2K. Een top choice uit de LP. Nou een echte top choice. Geweldig vegetarisch Israëlisch eten krijgen we. De ambiance is misschien nog wel het hoogte punt. Iedereen heeft zijn schoenen uit gedaan en zit met kussens op de grond of in het raamkozijn. Top avond!

De volgende ochtend staat de wekker om half 6 want we nemen de bus naar Pokhara. Het is een lange spannende busreis door de bergen met prachtig uitzicht. Onderweg komen we twee busjes tegen waarvan de 1 op de kop ligt en de ander zo plat als een dubbeltje is. Het verbaast ons niets want de berg weg is erg smal en er komt van twee kanten verkeer aangescheurd. We komen rond 15 uur aan in Pokhara en hadden eigenlijk het idee om 1 nacht in Pokhara te blijven, de volgende dag in de middag richting Besisahar te gaan waarvanuit we de dag erna de trekking wilden beginnen, maar dat gaat niet want de enige bus naar Besisahar vertrekt om 6:30 uur dus dat wordt weer heel vroeg op en we hebben opeens haast. We haasten ons naar het toeristen bureau voor de permits die we nodig hebben voor de trekking. Gelukkig is het niet druk en staan we zo weer buiten. Het zoeken naar een hotel duurt wat langer omdat het hotel dat we willen vol zit en de andere hotels er niet zo leuk uit zien. Daarnaast begint het ook nog eens te regenen. Het is al een aantal dagen wisselend weer horen we van de locals. Fijn als je op het punt staat een trekking te doen. We huren slaapzakken en kopen trekstokken en een extra jas voor mij. Er wordt nog chocola in geslagen en dan zijn we er klaar voor. Het laatste avondmaal is een door gebakken (helaas) steak en soep uit een pakje, maar het had slechter gekund. We pakken de tassen en duiken vroeg ons bedje in. Ik heb nog even contact met Nederland, raar om iedereen misschien wel twee weken niet te spreken.

We gaan in 14 dagen het Annapurna circuit lopen van Besisahar naar Jomsom. Dit is tenminste de bedoeling. De reis begint met een enorme tegenvaller. We zitten zo krap in de bus dat Jesper een enorme winkelhaak in zijn broek krijgt omdat hij vast zit aan de leuning. Dit terwijl hij naast deze afritsbroek alleen maar 1 kort broekje mee heeft. We hopen dat we in Besisahar een nieuwe broek kunnen kopen. Helaas geen trekking winkels maar naast onze lunch plek zit een naaister. Ze maakt de broek prachtig en vraagt er maar 50 cent voor. Nu kan dan echt de trekking beginnen. Al meteen hebben we moeite met het pad vinden maar na een tijd op de weg gelopen te hebben komen we dan toch de alternatieve route tegen die in ons aangeschafte Annapurna boek staat. De andere toeristen lopen over de weg. Saai en waarschijnlijk weten ze niet van deze route. De weg staat over het algemeen goed aangegeven met rood wit gemarkeerde stenen en het moment dat dit er niet meer is helpen de locals ons verder. Wanneer we in Bhulbhule aankomen zijn we nog niet moe, dus lopen we naar het volgende dorpje. Tussen de dorpjes in staan wat lodges. Dat is eigenlijk een veel te sjieke benaming voor wat het is want meer dan een kartonnen huisje met een bed is het niet en de beloofde hot shower voelt fris aan maar het kan me niets schelen want het uitzicht is geweldig en we betalen maar 50 cent voor een nacht. Ik voel me heerlijk na de eerste vier uur lopen van vandaag en heb echt zin in morgen. Dit moeten echt geweldige dagen zijn.

Dag twee begint soepel en vroeg. Veel wandelaars vertrekken al voor 7 uur dus wanneer wij eindelijk op pad zijn, komen we nog maar weinig mensen tegen. We halen wel wat mensen in. Het eerste stuk is minder steil dan beschreven stond en we stijgen 400 meter. Het uitzicht is prachtig. We lopen eigenlijk al 2 dagen langs de rivier en om de zoveel uur kom je een dorpje tegen. Alle locals zeggen "namasté" en de reizigers moedigden elkaar aan. De sfeer is goed en het gaat me makkelijker af dan ik had verwacht. Na een lunch met tibetaans brood begint het verder lopen. We lopen over de weg (de beruchte weg die is aangelegd zodat er trucs en jeeps kunnen rijden tussen de dorpen en waardoor ook niet-wandelaars het kunnen bereiken). Jesper heeft het pittig met de grote rugzak en indien ik het gevoel heb nog 10 kilometer te kunnen lopen, ruilen we van rugzak en krijg ik ineens heel veel respect voor Jesper met de zware rugzak. Het lopen wordt af en toe verstoord door een bui maar droog komen we aan in Jagat. We zoeken het dorp af naar een normale zit wc en vinden die uiteindelijk. De dorpen waar we over het algemeen door heen komen hebben 5 tot 10 prachtige hotelletjes. Ze concurreren flink met elkaar dus bieden van alles aan waaronder zelfs wifi, maar ik vraag me af of het werkt. Je kunt heel goedkoop en soms zelfs gratis slapen als je het eten bij hun nuttigt. Indien er overal dezelfde menu kaart is, is dat niet zo erg. De menukaart is vrij uitgebreid. Voor het ontbijt kun je havermout, muesli, verschillende soorten brood en ei krijgen. Er staan veel zware gerechten op de menu kaart maar dat heb je ook echt nodig. We slapen in en fijn hotel en ontmoeten daar 2 andere koppels die dezelfde route lopen, ook zonder gids of drager. We kletsen een tijd en gaan allemaal vroeg naar bed. 1 koppel vertrekt de volgende dag al om 6 uur, dat is wel wat anders dan de 9 uur die wij vertrekken.

Dag drie begint minder soepel. Ik merk dat mijn benen pudding zijn, de blaren op mijn tenen doen pijn en ik ben moe. Spierpijn valt me wonder boven wonder mee, alleen in mijn tenen. Bizar. Jesper gaat wel lekker dus de heftige klim van die dag die ons van 1300 meter naar 1700 meter brengt, leg ik met name achteraan af. Gelukkig krijg ik tijdens de lunch energie en hebben we het plan om nog 3 uur verder te lopen, helaas hagelt en regent het zo hard dat we 45 minuten voor de eindstop in een ander dorpje stoppen. Het blijft regenen maar ik baal flink omdat we met onze "nieuwe vrienden" hadden afgesproken in het volgende dorp. Geen idee of zij daar wel allemaal zijn. Het is zo koud ook ondertussen dat de beetje lauwe douche al heel fijn is. Afgelopen dagen was die alleen maar koud. We blijven het koud houden maar gelukkig doen en thermoskan thee en heel veel eten ons opwarmen. We bestellen een tibetaanse pizza en eigenlijk is het nog best lekker maar in de verste verte lijkt het niet op een pizza.

Ook in dit dorp is het uitzicht adembenemend. Overal zie je bergen en hoor je de rivier. Af en toe prijkt er een sneeuw top boven de bergen uit. Dag 4 begint vroeg. Om 7 uur vertrekken we en al heel snel passeren we het volgende dorp. Achteraf hadden we misschien door kunnen lopen maar de regen was te koud. De dag gaat voorspoedig en na 5 uur lopen liggen we aardig op schema en lunchen we uitgebreid in een prachtige vallei. We zien voor het eerst heel veel mensen lunchen dus we denken dat dit betekent dat we in de grote kudde lopen. Dat blijkt want het laatste stuk lopen we veel tussen mensen. Om ste beurt halen we elkaar in maar het stoort niet. De dag is niet heel spectaculair omdat we de hele dag over de weg lopen maar de sneeuw toppen komen langzaam dichterbij en je begint de hoogte te voelen. Sneller buiten adem en de wind is ijzig. Veel eerder dan verwacht komen we rond 3 uur Chame binnen gewandeld waar we een heerlijk hotel vinden met eigen zit wc en Wifi. Na 4 dagen bergen is het heel fijn om thuis te laten weten dat het zo gaaf is. Ik slaap die nacht slecht en heb het telkens koud en dan weer warm. De blaren op mijn tenen beginnen ontstoken te voelen en dat b(l)aart me zorgen.

Dag vijf kom ik niet op gang en ik zeg tegen Jesper dat we nog maar moeten kijken of we upper pisang halen. Ook al doen mijn voeten pijn, ik ga gewoon door en we halen de één na de ander in. We genieten van een lange lunch en vervolgen het pad naar upper pisang wat nog 1,5 uur zou moeten duren. Het pad zou eerst door een prachtige vallei gaan en daarna langzaam omhoog. Het is werkelijk het mooiste stuk van de trekking tot nu toe. Allemaal besneeuwde berg pieken om ons heen die niet meer mijlenver aanvoelen. De vallei is op sommige plekjes nog groen en daar staan wat paarden te grazen. Wonderlijk dat dit bestaat. Na 45 minuten zien we een dorpje boven op de berg met stenen huizen. Tot nu toe zagen we meestal houten huizen dus dit is weer wat anders. Wat blijkt, dit is upper Pisang (3350 meter hoogte) al. Half 3 zijn we al binnen en hebben we vanuit de slaapkamer uitzicht op Annapurna 2 en 4. Prachtig besneeuwde bergen lachen ons tegemoet. Dit is werkelijk de mooiste plek waar ik ooit heb overnacht. Magisch!

Dag zes belooft pittig te worden. Misschien maar beter dat ik dat vooraf niet weet. Na een half uur lopen door de prachtige natuur moeten we een uur klimmen omhoog. Op deze hoogte en met deze bagage is het nog veel zwaarder dan het normaal zou zijn. We lopen ook nog eens met heel veel mensen tegelijkertijd. Op de helft van deze tot nu toe zwaarste klim staat een theehuis. Erg aantrekkelijk maar eerst naar de top. Boven aangekomen voelt het werkelijk als een overwinning. Wat een uitputting en wat een uitzicht. Chocola geeft ons weer nieuwe energie en ipv vieren dat we deze beklimming hebben doorstaan, lopen we naar het volgende plaatsje wat nog 2,5 uur lopen is en waar we willen lunchen. Gelukkig gaat het niet meer steil omhoog en komen we rond 12 uur aan op de lunch plek. We hebben nog een flink stuk te gaan naar Manang maar omdat we nog best wat dagen hebben, kijken we het aan en kunnen we altijd stoppen in een dorpje voor Manang. Het pad gaat niet meer steil omhoog en omdat we erg verlangen naar het verblijven op 1 plaats voor twee dagen lopen we door naar Manang. Een half uur voor Manang begint het te sneeuwen. Een bijzonder gezicht in het kale landschap waar enkel wat dieren staan te grazen en verder wat struikjes staan. Manang komt dan ook grauw, koud en ongezellig over dus zijn we heel blij als er een hotel douche heeft die niet op solar werkt maar op elektriciteit en dus warm water heeft. Echter blijkt het vijf minuten kokend heet te zijn en daarna ijs koud. In Manang heeft ieder hotel een bakker en dat is fijn. Even wat anders eten. Hier kan je ook nog inkopen doen voor het laatste stuk omhoog en er zijn allemaal dagtrips te doen omdat iedereen een extra dag in Manang moet blijven om te acclimatiseren (3600 meter). Wat Manang ook bijzonder maakt zijn de movie huizen. We kunnen allemaal films kijken. Bij aankomst in Manang voel ik me niet goed. Waarschijnlijk is het de hoogte, maar mijn hoofd staat op ontploffen en ik ben zo moe. Honger heb ik ook al niet. In de avond vroeg naar bed en midden in de nacht neem ik nog een keer ibuprofen. De ochtend erna voel ik me een stuk beter en omdat het onze rustdag is, staan we rustig op, brengen we de was weg en genieten we van het ochtend zonnetje. Het is bizar om te realiseren dat hier, op deze hoogte, mensen wonen. Nu er een weg is aangelegd is het een stuk makkelijker geworden om aan voedsel etc. te komen. Ik slik al een aantal dagen Diamox. Het tabletje tegen hoogte ziekte. Alleen krijg ik daarbij tintelingen in mijn handen en voeten. Wanneer ik naar de voorlichtingsbijeenkomst over hoogte ziekte in Manang ga, krijg ik te horen dat het een normale bijwerking is van de medicatie. Veel mensen zijn huiverig om Diamox te nemen, maar geen idee waarom. Onze rust dag is goed gevuld. We lopen naar een klein meertje, Jesper zakt in de sneeuw, ik klets met iedereen die ik tegen kom op straat, we gaan naar de film "seven years in Tibet" en eten goede pizza. Na Manang lopen we naar Ledar. Het is op zich niet een zware tocht maar vanwege het smelt water loop je veel in de drek. We komen samen met twee andere Nederlanders aan in Ledar en moeten voor het eerst betalen om te douchen. Al snel wordt me duidelijk waarom. Alles moet per paard uit Manang komen, want er is geen weg. Dus in de avond wanneer het echt koud begint te worden, is er enkel een emmer met wat stokjes en poep om een vuur van te maken. Geen grote hout blokken, dus het vuur gaat snel uit. Dan maar onder 3 dekens slapen met al onze kleren aan.

Dag 9, tevens onze laatste dag aan deze kant van de pas, stelt in afstand niet veel voor, maar we stijgen van 4200 meter naar 4850 meter. We vertrekken niet vroeg omdat het niet heel veel uur is en je in deze kou beter in de zon kunt lopen, maar het nadeel is dat al de sneeuw smelt en dat het daardoor best vies wordt. Net voor de lunch plek tevens base camp, is een gevaarlijk gebied waar rotsblokken naar beneden kunnen vallen dus je moet goed opletten en achter elkaar lopen, want je staat op een richel en links is de berg met rotsen en rechts het ravijn. Ik had er al over gelezen dus was benieuwd hoe gevaarlijk het nou echt was. HEEL GEVAARLIJK! Precies op het komen moment dat we daar lopen met een Franse tourgroep achter ons en twee gidsen met klanten voor ons, gaat het mis. Er komen zeker 10 stenen naar beneden gezoefd. De snelheid is zo enorm dat bij het waarnemen van de steen op de berg, je eigenlijk al te laat bent om te schuilen. Het enige wat je kan doen is tegen de wand gaan liggen met de backpack op je hoofd. Wanneer de kust wat veiliger is nemen gidsen de leiding om iedereen veilig naar de overkant te krijgen. Door alle spanning zit ik flink hoog in mijn ademhaling en dat zat ik al door de hoogte, dus we nemen even tijd voor de lunch. Het stuk van de Base Camp (4400 m) naar de High Camp (4850 m) is niet ver maar je mag alleen op de High Camp slapen als je goed geacclimatiseerd bent. Het is een stuk door de sneeuw, maar omdat er ook een soort weggetje omhoog de berg lijkt op te gaan, nemen we die. Verkeerde keuze alleen dus ik zit er op dat moment helemaal doorheen. Gelukkig komen we een kwartier later aan in het besneeuwde High Camp. Om 7 uur ligt iedereen in bed want de meeste wekkers staan midden in de nacht. We gaan eindelijk de pas over.

Dag 10 begint vroeg en ik heb amper geslapen. Misschien een beetje door de zenuwen. Om kwart over 5 begint het licht te worden en staan we op het punt om te vertrekken. Een groep toeristen is ons al voor en heeft een pad gemaakt in de sneeuw. De tocht naar 5416 gaat door de sneeuw, langs richels en je moet oppassen dat je geen verkeerde stap zet want dan zit je tot je heup in de sneeuw. Met weinig zuurstof maakt deze tocht uitputtend. We doen er drie uur over en zien dan eindelijk het bordje dat we er zijn. Euforisch moment. Echt een overwinning en hoogtepunt in mijn leven. We hebben helaas niet veel tijd om bij dit gevoel stil te blijven staan want we moeten nog 1800 meter dalen door de sneeuw. Doordat het zonnetje al flink warm is begint het steeds meer te smelten en glij je nog sneller weg. Ik geloof dat ik wel 30 keer ben gevallen en zelfs een keer op mijn billen naar beneden. Wat een ramp en wat een energie kost het. Totaal gebroken komen we om 13 uur van de berg af, waar een restaurantje is. Al 7,5 uur onderweg, niet zo gek dat we honger hebben. Langzamerhand komen steeds meer "vrienden" de berg af. Gelukkig is het nog maar 1 uur lopen naar het stadje waar we slapen en gaat het niet meer door de sneeuw. We vliegen op onze natte schoenen naar het hotel. Deze keer een echt hotel met stenen muren, eigen badkamer en echt lang heet water. Zelfs wifi dus natuurlijk thuis even gerust gesteld. Wat ben ik blij dat deze slopende dag voorbij is en we weer veilig beneden zijn, maar wat was het gaaf en stoer!

De twee dagen erna lopen we via Kagbeni naar Jomsom. De natuur is aan deze kant van de pass heel anders. Alles is droog en kaal. Het is ook raar lopen omdat je eigenlijk 9 dagen naar de top hebt toegeleefd en nu het voorbij is, is de rest eigenlijk een stuk minder. Ook de gezelligheid van met iedereen in 1 hotel zitten is voorbij. Wanneer we in Jomsom aankomen vind ik het dan ook meer dan genoeg en verlang ik echt naar de warmte. Jesper zou nog wel een trekking kunnen doen. De dag erna nemen we de bus naar Beni en vanaf daar een bus naar Pokhara. Het stuk door de bergen gaat over een onverharde weg, die zo smal is dat een tegenligger voor grote problemen zorgt. Gelukkig gebeurd dit ook een aantal keer en zie ik het ravijn wel heel dicht voorbij komen. Zucht. Gelukkig gaat alles goed, zelfs wanneer we door de waterval rijden. Wanneer we in Pokhara aankomen zijn we van 0 graden in de bergen naar 25 graden gegaan en begint de Thermo legging aardig te jeuken. Het te dure hotel waar onze tassen staan, heeft geen plek dus komen we bij het hotel van de buren terecht voor een goed prijsje. Het is nieuwjaarsdag vandaag voor de Nepalezen dus de straten zijn afgezet en overal lopen mensen. We zijn te moe om mee te gaan in het feest gedruis.

De volgende dag is een relax dagje. We brengen de was weg en lopen langs het meer van Pokhara. Het is raar om niet meer in de bergen te zijn en ergens missen we de bergen nu al. Ook de heimwee naar Nederland is vandaag heel sterk. We bedenken plannen om de komende dagen vol te proppen. De dag erna lopen we naar een tempel boven op een berg. Een wandel tocht van 2 uur. Midden in het bos, op weg naar boven, komen we een Nederlands stel tegen die we al eerder in de bergen ontmoet hadden. We besluiten samen naar de tempel te lopen (ook om ervoor te zorgen dat de kind gidsen die zich aan de andere Nederlanders had opgedrongen weg gaan). Bovenop de berg heb je een prachtig uitzicht over Pokhara. We drinken wat en horen dat er onweer aan komt, dus nemen we met zijn vieren de taxi naar de stad terug en hebben het de hele dag heel gezellig met elkaar. Pas in de avond komen we weer terug in het hotel. De dag erna gaan we in de ochtend raften. Mijn eerste keer en het is best spannend wanneer we droog oefenen en ik niet zo snel ben in het reageren op de commando's van de gids. Gelukkig gaat het in het water een stuk beter en genieten we. Soms gaat het best ruig of zitten we vast, maar dat maakt het juist leuk. Helaas is het maar een uur en hebben we nog de hele middag over om wat te gaan doen. Er is slecht weer op komst dus we gaan naar het mountain museum en leren daar van alles over de bergen van Nepal. Echt een interessant museum. In de avond pakken we de tassen in, want morgen gaan we naar het nationale park "chitwan".

Ik vloek flink wanneer het weer eens uren duurt voordat we eindelijk vertrekken met de bus. Je zou verwachten dat ik na 6 maanden Azië toch wel gewend zou zijn hier aan, maar toch heb ik iedere keer weer goede hoop. De aankomst in Chitwan is jungle achtig en het hotel waar we hadden afgesproken met de andere Nederlanders is heerlijk. Je hoort verschillende dieren geluiden en zit midden tussen de bomen. Echt vakantie. Helaas wordt Jesper ziek en kosten de safaris heel veel geld, dus houden we relax dagen. Ook lekker, zeker bij het idee dat we over een week al naar huis gaan. We zien nog wel olifanten en krokodillen.

Terug in Kathmandu hebben we nog 4 dagen om in te vullen. Eigenlijk willen we gewoon naar huis maar helaas. De eerste dag winkelen we, kopen een hoop souvenirs, vermaken we ons prima in de garden of dreams tot het gaat regenen en gaan we lekker eten met onze Nederlandse vrienden en genieten we van het hostel. De volgende dag gaan we naar Patan. Een stadje net buiten Kathmandu. Het is er wat rustiger en er zijn prachtige tempels. We irriteren ons nog aan een groep Chinezen met enorme camera's. Het weer wordt aan het einde van de middag steeds slecht maar in de ochtend is het heerlijk. Dag 3 spenderen we in de bioscoop en dan is het aftellen naar huis echt begonnen. Zaterdag vliegen we om 23 uur in de avond en het is nog wat onwerkelijk dat we naar huis gaan. Na het ontbijt pakken we de tassen in en zit ik te balen van mijn verkoudheid die steeds erger wordt, dus ik zie wat op tegen de vlucht.

Opeens uit het niets valt de lamp uit en even denken we nog dat het weer zo'n dagelijkse stroom storing is, maar alles begint te schudden. De tassen vallen om, de muren buigen mee, van alles valt op de grond. Ik kijk Jesper aan en in een micro seconde gilt Jesper dat het een aardbeving is en dat we naar buiten moeten. We houden ons aan alles vast, het hele gebouw schut, uit een andere kamer komt een mevrouw lijk bleek en totaal in paniek. Door het water rennen we de trap af waar de andere mensen van het hotel de boom vast houden. Het schut nog even en dan stopt het. We lopen naar het hotel ernaast, wat een grotere tuin heeft, maar ook daar is het gevaarlijk omdat er 4 hotels om de tuin heen staan. Overal zijn mensen, overal is paniek. Aan het einde van het straatje is het gebouw van de o-zo-irritante-kebab-verkoper totaal verdwenen. Overal ligt puin, gillen mensen, proberen mensen rots blokken te verplaatsen om mensen onder het puin vandaan te trekken. Ondertussen komen er meer schokken. Iedereen duikt op het grasveld en kijkt elkaar angstig aan. Dit zijn na schokken. Op een gegeven moment wordt de lucht nog donkerder en beginnen de kraaien lawaai te maken en dan springen de elektriciteits kabels kapot. Na twee uur bel ik thuis om te vertellen dat ons niets mankeert maar dat we totaal geen informatie hebben van wat er gebeurd en dat ze ons moeten helpen. De volgende uren beleven we in shock. Er komt iets van informatie. We horen dat het hele land is getroffen, de Base Camp verwoest is, de eerste 200 doden geteld zijn en dat er mensen vlak bij ons onder het puin liggen. Ik ben doodsbang. Iedereen is bang. Een verpleegster toerist helpt gewonde mensen. Wanneer de schemering valt wordt er voor drink water, droge noodles, chips en koek gezorgd. Sommige generatoren gaan aan en er worden nood tenten op gezet. Wij doen nog een poging om naar het vliegveld te gaan maar daar staan 1000 mensen, geen informatie en het vliegveld is dicht. We gaan terug en maken met de mensen van het hotel een plan voor de nacht. We gaan naar een grote open vlakte, waar mensen op doeken op de grond zitten. Het is donker en het voelt niet heel veilig maar alles beter dan in de buurt van gebouwen blijven. Gedurende de nacht houdt Nederland me via de SMS op de hoogte en val ik af en toe in slaap. Soms schrik ik wakker van een lichtte trilling of een regen spat. Om 5 uur is er een hevige na trilling. Gelukkig wordt het al licht en lopen we terug naar het hotel, waar een ontbijtje wordt gemaakt. Eigenlijk het eerste eten na het ontbijt van gisteren. Er is nog steeds grote onduidelijkheid over alles en over wat er komen gaat. Er ontstaat een negatieve sfeer dus we besluiten de straat op te lopen. Het is een puinzooi op straat. Overal elektriciteits kabels en puin. Het aantal ingestorte gebouwen valt gelukkig mee maar het gebouw bij ons in de straat is er veel ernstiger aan toe dan verwacht. Alles is dicht op straat en soms verkoopt een mini winkel zijn laatste producten. We komen langs een tentenkamp opgezet door het leger. Toevallig pikken we ergens een wifi signaal op en kunnen we even Nederland geruststellen. Even lees ik nu.nl en schrik me kapot van de beelden. Ik realiseer me hoe veel geluk we hebben gehad. Pokhara en Chitwan zijn zwaarder getroffen. Nu al 1800 doden en het loopt nog op...

We zoeken wat te eten en ploffen neer in de bank om wat te relaxen. Raar idee dat we nu wereldnieuws zijn maar dat we totaal geen informatie krijgen. Op het moment dat ik dit schrijf begint de grond weer hevig te shaken en het houdt aan. Paniekerig zoeken we een boom op. Is dit een nieuwe aardbeving? Later blijkt dit een na schok van 6.7 op de schaal van richter te zijn. De paniek is terug. Toeristen zoeken elkaar op en vragen naar de plannen van anderen, maar eigenlijk heeft niemand een plan. Ik voel me nu te onveilig om in Thamel te blijven en we maken een plan. Ondertussen wachten we op nieuws uit Nederland of ze een andere vlucht kunnen boeken. De enige plek waar ik me veilig zal voelen is buiten dus we lopen naar het army camp en vinden daar onder een zeil een prima plek voor de nacht. Ondertussen komt er vanuit Nederland nieuws dat er een vlucht voor ons is de volgende ochtend om 8 uur. Rond zes uur zie je allemaal gezinnen eten in de tent en er wordt zelfs door een familie gekookt op camping gas. Wij hebben gelukkig wat naan brood weten te bemachtigen en gaan deze keer zonder honger naar bed. Om 19 uur begint het zo hard te regenen dat het niet te doen is. Mensen zitten verdrukt op elkaar en de grond is zeiknat. We gaan over op plan B, naar het airport hotel. Een taxi rijdt zijn laatste benzine op aan ons maar we komen bij een hotel waar de lobby vol ligt met mensen. Voor 80 dollar kruipen we erbij. Jesper heel stoer in een bed op de eerste verdieping en ik op een matras in de lobby. Om 4 uur, wederom amper geslapen, staan we op en lopen naar het vliegveld. Daar is al chaos ontstaan voor je binnen bent. Dit duurt dan ook lang maar dan wordt onze vlucht omgeroepen en krijgen we voorrang. Als we eindelijk aan de beurt zijn, kunnen we nog niet geloven dat we weg gaan en dit gaat helaas ook niet gebeuren. We staan niet in het systeem en de vlucht is overvol. Ik bel mijn moeder en ondanks dat alle gegevens kloppen, staan we er niet tussen. Ik begin te huilen en weet dat ik een nacht langer in deze chaos niet trek. De continue angst voor instortingen, een nieuwe aardbeving en geen eten eist zijn tol. We vinden andere Nederlanders die goed geholpen zijn door sos international. Wanneer ik bel en het probleem van de vluchten uit leg, krijg ik enkel te horen dat ik het zelf moet oplossen. Meer dan huilen kan ik niet meer. Vanuit thuis horen we dat de eerste vlucht van Turkisch Airlines die plek heeft pas 30 april gaat. We weten allebei niet meer wat te doen. Jesper stelt een laatste optie voor. Bij flydubai vragen naar plek, want dat zou onze eigenlijke vlucht zijn. Er zijn meer mensen op dat idee gekomen. Veel mensen hebben een latere vlucht maar willen eerder vliegen. Gelukkig worden we hier goed geholpen en moeten we wachten of er plek is op de vlucht. We krijgen voorrang omdat we al 2 dagen geleden zouden vliegen. WE MOGEN MEE! Totaal overdonderd lopen we door de douane. Eindelijk gaan we weg uit de paniek. Helaas is de pech nog niet voorbij. Onze vlucht staat op ernstig vertraagd en we ontmoeten mensen die al een dag binnen de douane op hun vlucht wachten. We kunnen niks doen dus het lange wachten opnieuw is begonnen. We ontmoeten wat mensen en blijven samen. Er zijn zoveel mensen en er is zo weinig ruimte, dat ik niet wil weten wat er gebeurd als er een nieuwe aardbeving is. Ondertussen raakt ook ons geld op, hebben we alleen een broodje op met koek en chips (wat wel overal verkrijgbaar is) en weten we niets. Na wat rondvragen blijkt dat veel vliegtuigen niet kunnen landen omdat er een baan kapot is en het vliegveld vol staat. Ons vliegtuig is terug gegaan naar India en probeert het nog 1 keer in de avond. 50% kans dat we weg komen. Ik vermoed dat de kans nog iets lager ligt. Om 22 uur worden ineens heel veel vluchten omgeroepen dus er ontstaat een totale chaos. Er beginnen mensen te huilen etc. Voor dat ik het door heb, zitten we in het vliegtuig. Er zijn veel dubbele boekingen dus we krijgen een stoel met extra beenruimte, maar het meest vreemde is nog dat het vliegtuig niet vol zit. Hoe is dat mogelijk na alle paniek bij de ticketbalie en de hoeveelheid dubbele boekingen. Lang kan ik er niet over na denken want ik val in een diepe slaap. Na een uur wordt er omgeroepen dat we wegens vermoeidheid van het personeel gaan landen in India. We staan een aantal uur op een klein vliegveld in India. Er komt nieuwe bemanning en dan kan eindelijk de vlucht naar Dubai beginnen. Eigenlijk maak ik niet veel mee van deze vlucht want ik slaap alweer snel. In Dubai staat een heel team klaar voor de vlucht uit Kathmandu. Wat fijn maar ook dubbel om ineens al die luxe en goede hulp te hebben. Voor ik het weet, hebben we een ticket in handen voor dezelfde middag naar Amsterdam. Vol ongeloof en met trillende handen bel ik thuis op dat we vanavond nog landen. In Dubai gooi ik mijn kleding weg waarin ik drie dagen heb geleefd en eten we twee maaltijden weg. Wat een honger heb ik. Het vliegtuig van de Emiraten naar Nederland is super luxe met zelfs wifi aan boord. Slapen doe ik nu zeker niet meer ondanks dat ik drie stoelen heb. Ik word benaderd door eenvandaag en de radio of ze morgen opnames bij ons mogen maken. Ik vind alles prima. Wanneer we landen in Amsterdam ben ik zo leeg dat ik niet eens een enorme vreugde voel, gelukkig komen alle emoties in één keer terug bij het zien van alle mensen die ons zijn komen ophalen. Niet alleen familie maar ook vrienden van Jesper en mij staan er. Bij het vast houden van mijn ouders gaat er een gevoel van veiligheid en rust door me heen.

De dagen erna zijn druk en hectisch. Er zijn vele momenten op de dag dat ik me realiseer hoeveel mazzel we hebben gehad. De gedachten aan Nepal maken me moe en ik probeer dan ook mijn grenzen aan te geven. Het zal tijd nodig hebben om alles een plek te kunnen geven maar het komt goed. Gelukkig kan ik heel positief terug kijken op de rest van Nepal. Het was een heerlijk land die me extreme diepte punten heeft laten zien maar ook de hoogste hoogtepunten.