sabai dee

Na een totaal versufte reis, 7 uur wachten op Hanoi vliegveld, alle restaurantjes, bookshops en wc's van voor naar achter te hebben bekeken, komen we eindelijk om 20 uur aan in Luang prabang. De laatste vlucht voelde al geweldig want het is het kleinste vliegtuigje waar ik ooit in heb gezeten. De aankomst in Laos is nog beter. Relatief snel zijn we door de douane van het mini vliegveld en nog sneller zitten we in de taxi naar het centrum. Het hostel hadden we vooraf al geboekt en blijkt een prima keuze te zijn. Even moeten we wennen aan de steriele witte kamers die meer weg hebben van een ziekenhuis dan van een hostel. Ook het aanblik van de gordijnen doet ons even twijfelen aan de keuze van dit hostel, maar achteraf was het echt een top keuze. Snel zetten we de tassen in de kamer en gaan we in de enige hoofdstraat van Luang prabang op zoek naar iets te eten. Tot onze grote verbazing zijn er terrasjes en is het super gezellig. De temperatuur laat op de avond is nog erg aangenaam en overal zie je reizigers genieten van een hapje of drankje. Deze avond zal de reisverslagen in gaan als de avond wanneer ik voor het eerst op deze reis een lekker wijntje drink. Dit komt waarschijnlijk door de Franse invloeden. Baguettes, crepes en wijn zijn in Luang prabang in overvloed. De hele avond kan ik alleen maar glimlachen. Wat is dit een heerlijke stad en wat is het lekker rustig. Echt een wereld van verschil met de miljoenen steden in China waar alleen maar hoog bouw is en er op elke hoek van de straat weer wat nieuws wordt gebouwd.

De volgende dag verkennen we Luang prabang, genieten we van fruit shakes, crepes en de zon. Een prachtige zonsondergang boven op de tempel sluit de dag af. Van een kerst gevoel is amper te spreken. Vrijdag doen we een tour met een bezoek aan de handicraft markt, olifant rijden en kajakken. Super leuk en intensief allemaal. We genieten zo van alles. Wat heeft Laos een prachtige natuur. Vele groene bergen zijn ons uitzicht vanaf de rivier. Het enige wat jammer is, is dat we de tour met zijn tweeën doen, terwijl we juist hoopten op een ontmoeting met andere reizigers. In de avond eten we op de nightmarket. We bestellen een salade die zo pittig is dat Jesper er van moet huilen en de vrouw van het stalletje ervan moet lachen.

Zaterdag is een reisdag. Het begint al gezellig in de tuktuk waar we met zijn 10en in zitten met alle bagage op het dak. Het gezelschap is gemêleerd. Van een Amerikaan die al 14 jaar in Laos woont en vloeiend Lao spreekt tot aan Israëlische studenten en alles er tussen in. De bus rit naar Luang Namtha van 8 uur is dan ook erg gezellig. Tenminste tot de Amerikaan en zijn laotiaanse vriend na 5 uur rijden de bus verlaten en de buschauffeur besluit om de minivan nog wat voller te proppen. Gelukkig staan we als reizigers sterk en komt de Amerikaan terug om te tolken en verlaten we uiteindelijk het busstation naar de eind bestemming met 1 persoon meer dan toegestaan is. Duidelijk is dat de buschauffeur erg moe is van de eerste 5 uur en dat wordt ons bijna fataal. Met 80 km per uur scheurt hij over de berg weggetjes en de bochten door. Hij remt niet af in de bochten waardoor we regelmatig op twee wielen staan. Alsof dat niet eng genoeg is, ziet hij ook een tegen liggende vrachtwagen over het hoofd. Gelukkig trapt hij keihard op de rem en vliegen we nog net niet tegen de vrachtwagen aan, maar de vrachtwagen heeft een rare knik gemaakt en wij zijn bijna 180 graden gedraaid. Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest om op de plaats van bestemming te komen. Het hele avontuur heeft een band geschept met de andere mensen in het busje en we gaan in de avond nog wat eten met elkaar waar ik een leuk gesprek heb met een Israëlisch meisje over cultuur verschillen etc.

De dag erna moeten we even bij komen van de afgelopen dagen. We boeken een tour om de volgende dag de jungle in te gaan voor 2 dagen en huren mountainbikes voor omgerekend 3 euro om de omgeving van Luang Namtha te verkennen. De fiets tocht is niet zwaar, het aanzicht van de dorpjes langs de weg is geweldig en het zonnetje schijnt lekker. Helemaal opgeladen om morgen de jungle in te gaan.

Het eerste aanzicht van de groep roept een teleurstelling bij ons op. Behalve onze nieuwe Belgische vrienden, bestaat de groep uit een Israëlisch koppel dat geen contact legt, twee Fransen op leeftijd die geen Engels spreken en een moeder en zoon uit Duitsland die overduidelijk nog nooit in de bergen hebben gelopen, laat staan primitief hebben geslapen. Gelukkig komt iedereen later in de jungle tocht iets meer los maar jammer dat er niet meer jongeren in de groep zitten. De jungle tocht is goed te doen. De eerste dag lopen we meer door het bos maar de tweede dag is het echt jungle. Het is vochtig, veel bamboe en hindernissen zoals bruggen, door de rivier lopen en over omgevallen boomstammen heen. We komen de eerste dag rond 16 uur aan bij de "lanten" stam. Hier slapen we in een grote hut, gemaakt van bamboe en bladeren. Het ziet er primitief en vies uit. We hadden nog zo nadrukkelijk gevraagd of we onze lakenzakken moesten meenemen maar volgens het boekingskantoor was dat niet nodig en waren er verse lakens aanwezig. Nou dat vers kan je wel weg laten. Te bang voor bedbugs, doe ik al mijn kleren aan en ga ik liggen in mijn capuchon. Je hoort allemaal dieren geluiden en het kampvuur maakt het jungle gevoel compleet. Na een minder beroerde nacht dan verwacht en de zoveelste rijst maaltijd, gaan we echt de jungle in. Veel wilde dieren zien we niet op bloedzuigers na dan. Eerst waarschuwt de gids voor de bloedzuigers maar als ik ze dan in levende lijve vastgeplakt zie zitten op de voeten van de gids, slaat bij mij de paniek toe. Gelukkig vindt dit dier soort mij niet lekker en houden ze het bij de gids en de Belgische jongen. De terug weg duurt wat langer dan verwacht omdat, hoe kan het ook anders, mevrouw Germany door haar enkel gaat en niet verder kan lopen maar ook niet geholpen wil worden.

In de avond genieten we in Luang Namtha van heerlijk westers eten en boeken we de nachtbus voor de volgende dag, naar Vang vieng.

De reis naar Vang vieng begint al apart als we 1,5 uur voordat de bus vertrekt op het busstation worden gedropt. Als de bus dan ook nog 2,5 uur vertraging heeft, ben ik het wachten echt zat. Tot onze grote verschrikking komt er een prop volle bus aanrijden. Er blijkt 1 bus kapot te zijn gegaan dus zijn er twee bussen in 1 gestopt. De bus zit niet alleen vol met mensen maar ook met enorme balen rijst en zelfs een scooter. Het is al snel duidelijk dat er geen plek voor ons is. De buschauffeur weet dat hij een probleem heeft als hij ons niet mee neemt dus komen we achter in de bus te liggen met nog 3 mensen waarvan de 1 om de tien minuten moet overgeven, 1 is te nerveus dus bij elk hobbeltje of korte stop rent hij naar voren en nog een man die elke korte stop gebruikt om te roken. Wij zijn dan ook erg blij als er midden in de nacht meer ruimte komt waardoor we in ieder geval kunnen liggen. Helaas word ik heel ziek in de bus. Of het nou de malaria pillen op een nuchtere maag, de reistabletjes, of toch het eten is, alles komt eruit en elke mini stop moet ik gebruiken om naar de wc te gaan. Iets wat er niet altijd is, maar alle schaamte is verdwenen als je zo ziek bent. Volkomen uitgedroogd en totaal verward komen we in Vang vieng aan. Ik ben te ziek om überhaupt iets te begrijpen van wat Jesper zegt en neem een ORS zakje om weer een beetje bij te komen. Alles draait en stiekem heb ik al opgezocht waar het ziekenhuis zit. Na 2 uur slapen, een liter water drinken en een droog broodje kan ik in ieder geval weer praten en luisteren. Deze dag doen we rustig aan en valt alles tegen in Vang vieng. Super toeristisch, maar ander toerisme dan in Luang prabang. Meer Engelsen en Amerikanen en de leeftijd ligt ook lager. Vang vieng is heel lelijk, maar de omgeving is prachtig. Hoge bergen liggen om de stad heen.
De volgende dag voel ik me goed genoeg om op pad te gaan en we nemen een Quat (dit omdat ik dat zo graag eens wilde) en verkennen de omgeving. Prachtige grotten en schattige dorpjes passeren we. We lunchen in de stad en rijden daarna nog een stuk off road. Heerlijk genieten. Na een prachtige zonsondergang rijden we terug. De eerste dag viel al het eten in Vang vieng zo tegen dat we hebben besloten een dag eerder terug te gaan naar Luang prabang. De tweede avond komen we in een relatief nieuw restaurantje terecht waar een Fransman pizza's bakt in een steenoven. Voor Laotiaanse begrippen veel te duur, maar na het zien van de menu kaart waar alleen maar pizza's op staan en onder anderen geitenkaas pizza, zijn we om. Eigenlijk helemaal niet goed voor mijn darmen maar het gaat goed. We sluiten deze super leuke dag/vang vieng af in een barretje.

De dag erna nemen we de bus naar Luang prabang en wederom vragen we ons af of deze buschauffeur zijn rijbewijs heeft. Het hostel van vorige keer zat vol, maar we komen in een nog leuker en beter betaalbaar hostel terecht. De twee dagen niks doen zijn begonnen. Alleen maar genieten, souvenirs kopen en de tassen opnieuw indelen, zodat elly alle souvenirs makkelijk mee naar huis kan nemen straks. Jeej. Maandag avond vliegen we naar Hanoi en dan gaat ons avontuur in Vietnam beginnen. De eerste 10 dagen met elly en joanne. Super veel zin in.